Een eeuwige last: privé gebruik auto of niet?

Het privé gebruik auto vormt één van de meest vervelende en lastige elementen van de fiscale wetgeving. Er zijn vele bijtellingen mogelijk en in situaties waarin de bijtelling achterwege moet en kan blijven ligt de bewijs-problematiek in het nadeel van de belastingplichtige. Zo lijkt het althans.

Wat ik met u wil doen is in deze duisternis een beetje meer helderheid scheppen.

Om te komen tot een bijtelling wegens privé gebruik auto ligt de bewijslast in eerste instantie niet bij de belastingplichtige. Het is de inspecteur die moet bewijzen dat er sprake is van een ter beschikking gestelde auto. In een recente uitspraak van het hof Amsterdam[1] is dat nog eens duidelijk geworden.

Een Chinees restaurant heeft een aantal auto’s. Voor deze personen- en bestelauto's geen privégebruik auto bijgeteld en is daarvoor geen aangifte loonheffing gedaan en geen loonheffing afgedragen. Omdat de belanghebbende erkent dat de terbeschikkingstelling voor zakelijke doeleinden is geschiedt en daarnaast betwist dat de auto's voor privédoeleinden ter beschikking zijn gesteld aan haar werknemers heeft volgens het hof Amsterdam de inspecteur aannemelijk gemaakt dat de auto's ter beschikking zijn gesteld aan de werknemers. Direct daaraan gekoppeld geldt dan geldt het vermoeden van privégebruik. Pas daarna beoordeelt het hof of de belanghebbende er in slaagt “overtuigend aan te tonen" dat de werknemers hetzij geen privégebruik hebben gemaakt van de auto's, dan wel dat dit privégebruik beperkt is gebleven tot maximaal 500 kilometers op jaarbasis. Belanghebbende heeft geen verklaringen “geen privégebruik” opge-maakt en ook geen kilometeradministratie gevoerd. Er is sprake ter beschikking stelling en dus verliest hij dit pleit.

Dat het ook anders kan bewijst de volgende uitspraak.

Een BV exploiteert een hotel op een eiland. De BV heeft twee auto’s op naam staan. Deze worden gebruikt voor vervoer van hotelgasten van de veerpont naar het hotel, voor het verzorgen van tochten op het eiland, verhuur aan hotelgasten en vervoer van medewerkers die vergaderingen op het vaste land bezoeken. De BV bewaart de sleutels van de auto’s in een afsluitbaar kastje dat zich achter de ontvangstbalie van het hotel bevindt. Drie werknemers hebben toegang tot het sleutelkastje. Van het meenemen van de sleutels door de werknemers houdt de BV geen administratie bij. Ook houdt zij geen rittenadministraties bij. Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat er geen sprake is van terbeschikkingstelling van de auto’s omdat de werknemers uitsluitend als onderdeel van de dienstverlening van de hotelgasten of in opdracht van hun werkgever als bestuurder van de auto’s fungeren.

De Hoge Raad is het met deze uitspraak eens. Zij oordeelt dat als een auto wordt bestuurd ter uitvoering van zakelijke opdrachten, de feitelijke beschikkingsmacht over de auto bij de werkgever blijft berusten. Bij de beoordeling of de autokostenfictie van toepassing is, moet namelijk eerst de vraag worden beantwoord of de auto aan de werknemers ter beschikking is gesteld. In dit kader rust de bewijslast op de inspecteur. Pas bij een bevestigende beantwoording van die vraag komt aan de orde of de terbeschikkingstelling ook betrekking heeft op gebruik voor privédoeleinden.[2]

Kortom: als u niet een in nadelige bewijspositie wilt komen ten aanzien van het gebruik van auto’s binnen het bedrijf dan gelden de volgende vuistregels:

• Zorg dat werknemers alleen op basis van een gerichte opdracht gebruik kunnen maken van de voertuigen

• Zorg dat de sleutels van de voertuigen weer terugkeren bij de werkgever na afloop van de opdracht

• Als geen sprake is van gerichte opdrachten, dan is het van belang een verklaring “geen privé gebruik” op te maken en een kilometeradministratie te voeren.

[1] ECLI:NL:GHAMS:2016:1945

[2] ECLI:NL:HR:2015:1360, Uitspraak, Hoge Raad, 29‑05‑2015

#PriveGebruik